OYUN

Oyun, çocuğa hiç kimsenin öğretemeyeceği konuları,çocuğun kendi deneyimleriyle  öğrenmesi yöntemidir.

Oyun yoluyla çocuk, en derin duygu ve gereksinimlerini ifade olanağı bulmakta ve sorunlarını kendi kendine çözebilmektedir. Çocuk bebekleriyle evcilik oynarken,evin çeşitli bireylerine olan duygularını bu yolla açığa vurabilmektedir.Örneğin kardeşini kıskanan bir çocuk ,oyunlarında kardeşi rolündeki bebeği sürekli cezalandırabilir ya da dönmemek üzere seyahate gönderebilir.

Piaget'ye göre oyun, bir uyumdur.

*Oyunun Bedensel Değeri: Çocuğun kas sistemini geliştiren aktif oyun aynı zamanda çocukta biriken enerjinin boşalmasını sağlar. Bu enerjinin harcanmaması çocuğun nörotik, içe dönük ve alıngan bir yapıya sahip olmasına neden olabilir.

*Oyunun İyi Edicilik Niteliği: Çocuğu tanımada değerli bir araç olan oyun, onun günlük yaşamda çevresinden aldığı uyaranların oluşturduğu gerilimden kurtulmasını sağlar.

Ayrıca oyun, çocuğun saldırganlık dürtüsünü boşaltmasına yarar, çocuğa kendini tanımayı öğretir. Çocuk kendini oyunlarda başkalarının yerine koyarak kendini başkalarından ayıran özelliklerin bilincine varır.

Çocuğun oyun içindeki davranış biçiminde ailesinden edindiği eğitim türünün etkisi büyüktür. Aşırı hoşgörü ortamının egemen olduğu ailelerden gelen çocuklar, oyun ortamına kolaylıkla uyum sağlayamazlar.Yine aşırı otoriter aile ortamından gelen çocuklar,ya çok pasif ya da saldırgan davranış örnekleri verirler.

YAŞLARA GÖRE OYUNDA GÖRÜLEN GELİŞİM

İlk 2-3 aylık bebeğin oyun faaliyeti çevresindeki insanlara bakmak ve yakınındaki objeleri yakalamak üzere hareketler yapmasından ibarettir.

2 yaşından itibaren çocuklar, çevrelerini saran kültürü yansıtan ve günlük yaşamlarını canlandıran dramatik oyunlara yönelirler. Bu tür oyunlarda başlangıçta kişileştirme(bebeklerle konuşma),objeleri kullanma(boş bardaktan su içme)veya evcilik gibi tablolar dikkati çeker. Zamanla konular birey ya da hayvanları taklit biçiminde farklılaşır.

4-6 yaşlarında ,  kızlar bebeklerine farklı elbiseler giydirip küçük sembolik evlerini süslerken ,erkekler izledikleri bazı savaş serüvenlerini grup oyunlarına yansıtırlar.Bebeğini  sallayan,onu giydirip besleyen çocuk ,annesini taklit etmekte,onun hareketlerini oyuna yansıtmakta ve onunla kendini özdeşleştirmektedir.

Oyun, gerçek dünyayla hayal dünyası arasında bir köprüdür.

Freud, çocukların oyun ortamında iç dünyalarını, duygularını açığa vurduklarını ve gerçek yaşamda başa çıkamadıkları olayları , oyuna getirerek bu olayların üstesinden geldiklerini söylemiştir.

Froebel'e  göre oyun, çocuk gelişimindeki en yüksek kazanımdır, ciddi bir meşguliyettir ve derin bir anlamı vardır.

Norsworthy ve whitley 'e göre ; oyun oynamayan bir çocuk,yalnızca çocukluğun eğlencesini kaçırmakla kalmaz aynı zamanda tam anlamıyla gelişmiş bir yetişkin de olamaz.

Kaynakça:

Yavuzer,H.(2010).Çocuk psikolojisi.İstanbul:Remzi.